|
‘Ngiọrnə ca nən ciọvìa
ma nẹirə era ọ cielə,
mə fẹị a pé na passiada
a caccia də cacciadọrẹ.
Ọ tərrẹn era ddordə
e menzə na marchja
no Boskə Tọndə
səntitə a svọlazié.
Tə vəditə tutə scantà
menzə ị spinẹ ‘nsangunià
e mẹntəca tə vọlìa ciọté
da mia granfa vọlivẹ sgriddé.
Ọ didə ‘nta ciaga rossa mətitə
pə ‘ntọpé ọ pərtusẹtə
ọnda ‘ncocə frẹidə də ciọmbə
‘mpieitə t’avìa ‘nzərtaitə.
Ọ to cọrẹtə na mia màn batìa
fortə fortə kə parìa scaté
comə quandə trabughjà
dọ nidə to mama tə fẹ’ vọlé.
Strẹitə cọ mì tə pọrtaị
e quandə ọ to cuorə sə rəsərənà,
a màn pianə pianə rọbitə
e tu cantandə vọlastẹ sanà.
Də ‘nta ‘nramə fermə mə taliastẹ:
“Ọ signərọzə tọ rẹndə!” e vọlastẹ.
Na goccia də ‘nta l’uoghjẹ gitastẹ
e ca to cọntəntẹzza mə ddasciastẹ.
|
Un
giorno che non pioveva
ma nero era il cielo,
mi feci a piedi una passeggiata
a caccia di cacciatori.
Il terreno era sporco (di cespugli)
e nel mezzo di un cespuglio (di rovi)
nel Bosco Tondo (contrada)
ho sentito svolazzare.
Ti ho visto tutto impaurito
in mezzo alle spine insanguinato
e mentre ti volevo catturare
dalla mia granfia volevi fuggire.
Il dito dentro la piaga rossa misi
per chiudere il buchino
dove un pallino freddo di piombo
in petto ti aveva colpito.
Il tuo cuoricino nella mia mano batteva
forte forte che pareva scoppiare
come quando impaurito
dal nido tua madre ti fece volare.
Stretto con me ti portai
e quando il tuo cuore si rasserenò
la mano piano piano io aprii
e tu cantando volasti guarito.
Da un ramo fermo mi guardasti:
“Il Signore te lo renda!” e volasti.
Una goccia dagli occhi gettasti
e con la tua contentezza mi lasciasti.
|
